We gaan vooruit naar het jaar 8.817.193.768. Vanuit het balkspiraalstelsel M81 in het sterrenbeeld de Grote Beer kijkt de beschaving ‘Aksjayu’ naar ons huidige zonnestelsel. De relatief rustige Zon van dit moment is uitgegroeid tot een reusachtige rode reus. Hij staat op het punt om te ontploffen en een witte dwergster te worden en heeft inmiddels Mercurius, Venus en de Aarde opgeslokt. De afstand tussen de Zon en planeet Mars bedraagt nog maar 4 miljoen kilometer en het zal niet meer lang duren of voor Mars geldt hetzelfde lot.
Bij een catastrofale inslag van een komeet in het jaar 12.481 is driekwart van de toen 26,9 miljard mensen tellende bevolking gestorven. Ook werden er ruim 2 miljard mensen gedood toen een komeetfragment de Zuidpool van de Maan raakte. Er heerste de jaren daarvoor grote paniek op de Aarde, omdat de zuidwestelijke flank van het eiland La Palma in zee is gevallen en daarmee miljoenen doden zijn gevallen.
De Aarde is rond het jaar 9189 tevens getroffen door een soort tweede ijstijd. Enorme depressies op onze planeet zorgden ervoor dat de gemiddelde temperatuur op Aarde destijds niet hoger kwam dan -75 graden Celsius en de halve mensheid vond een koude dood. De Aarde was na die tijd een zooitje en er woedden vele oorlogen tussen verschillende geloven. Een hele tijd geleden alweer zette de eerste mens op Aarde, de 36-jarige Amerikaan George Lithdow, samen met vijf andere astronauten de eerste stap op onze buurplaneet Mars.
Na de ijstijd is men direct begonnen met de bouw van enkele reusachtige koepels op de Rode Planeet Mars. Na de inslag van een komeet en een aantal fragmenten werd er direct besloten om 3 van de bijna 4 miljard overgebleven mensen op Aarde te transporteren naar Mars met behulp van de inmiddels ontwikkelde ruimteschepen die met hun gigantische afmetingen honderdduizenden mensen tegelijk konden vervoeren. Maar na een, nu kort genoemde, reis naar onze buurplaneet ging het mis; twee ruimteschepen botsten op de resten van de maan Phobos die een planetaire ring vormde toen hij uit elkaar spatte bij een meteorietinslag.
Maar na enkele pogingen lukte het na vele jaren tóch om de meeste mensen op Mars te krijgen. De mensheid, die nog maar bestond uit 1,8 miljard mensen, besefte toen pas écht hoe zuinig ze op hun planeet Aarde hadden moeten zijn en dat het gewoon hun eigen schuld was dat er een drastische klimaatverandering plaatsvond. Het ging daarom goed met de mensen op Mars; oorlogen waren grotendeels verleden tijd, men kwam meer te weten over de mens en met nieuwe waarnemingstechnieken kwam men ook meer te weten over het universum.
We leven nu in het jaar 15.642. Door een mysterieuze ziekte sterven er veel mensen, maar er zijn en worden ook steeds meer mensen geboren. Mars werd daarom te klein en er werden in de 300 jaar die volgden grote voorbereidingen getroffen voor de reis van 40% van de bevolking naar Saturnus’ maan Titan. De temperatuur op de maan is inmiddels veel hoger en opnieuw worden er grote koepels gebouwd voor de mensen. De bevolking telt nu ongeveer 10 miljard mensen.
Met zijn refractor kijkt Thom naar de Aarde. “Kijk papa, ik heb de Aarde gevonden. Papa, waarom wonen we eigenlijk niet meer op het vroege ’thuis’ van de mensen?” Niet alleen hij vraagt het zich af, maar ook wetenschappers discussiëren over een mogelijke terugkeer. De Aarde lijkt namelijk grotendeels hersteld van de catastrofale inslag van ruim 3000 jaar geleden. Een paar jaar later zitten 7 miljard mensen alweer op de terugreis naar de vroege thuisbasis van de mensheid.
Een hele tijd later, in 19.973. De mensheid zit nu verspreid over twee planeten en één maan, de Aarde, Mars en Titan. De bevolking telt nu bijna 30 miljard mensen. Opnieuw dreigt er een grote crisis te ontstaan; er dreigt veel oneindigheid tussen verschillende bevolkingsgroepen op de Aarde. Men is bang dat het weer uit de hand gaat lopen en maakt inmiddels plannen om verder te reizen dan ons zonnestelsel, maar de plannen zijn nog niet concreet.
We gaan naar de dag 23 augustus 19.994. Nog maar zes jaar en dan bereikt het jaartal de 20.000. Niet wetend dat dit de dag is wanneer het grootste keerpunt in de geschiedenis van de mensheid plaatsvindt. Vroeg in de morgen worden er een paar vreemde radiogolven ontvangen van een vooralsnog onbekend voorwerp. Boven Europa hangen enkele vreemde lichten, naarmate de tijd vordert komen er steeds meer lichten te zweven in de lucht. De Amerikaanse luchtmacht stuurt een aantal hyperdrive-jets richting de objecten, met de gedachte dat ze uiterst alert moeten zijn.
Dan barst de hel los; na een kwartier dringen er duizenden ruimteschepen de atmosfeer van de Aarde binnen en wordt de mensheid met dodelijke straling binnen een paar uur tijd uitgeroeid. Er worden nog pogingen ondernomen om enkele raketten tegenover de schepen te gebruiken, maar tevergeefs. De mensen zijn machteloos en worden zonder enige reden gedood. Mensen op Mars en Titan zien het voor hun ogen gebeuren; de mensen op de Aarde worden compleet uitgeroeid. Zij proberen het te ontvluchtten, maar slechts enkele miljoenen mensen weten binnen no time het zonnestelsel te verlaten door middel van verschillende, snelle ruimteschepen.
Daar gaan ze dan, de mensen die de plotselinge aanval overleefd hebben. Waar ze naartoe gaan? Ze hebben geen idee. Wat hun nog meer te wachten staat? Ze hebben geen idee. Gaan ze deze ruige ruis overleven? Nee, ze hebben geen schijn van kans. Een planeet waar men goed kan leven is nog niet ontdekt. Machteloos dreigt de mensheid ten onder te gaan, wanneer ze het zonnestelsel achter zich laten en er waarschijnlijk een einde komt aan die vele duizenden jaren van reizen en nog eens reizen. Eén ding weten ze zeker: ze zijn al die tijd niet alleen geweest in het heelal.
We gaan weer terug naar het jaar 8.817.193.768. Een wezen van de beschaving ‘Aksjayu’ tuurt naar ons zonnestelsel. Planeet Mars is inmiddels ook opgeslokt door de Zon. De frontale botsing tussen ons melkwegstelsel en het Andromedastelsel (M31) vindt ondertussen al een lange tijd plaats en het zonnestelsel wordt erg beïnvloed door de zwaartekracht van het Andromedastelsel. Dan, een paar maanden later, klinkt het ‘boem’. De Zon ontploft als een rode reus en het einde voor het zonnestelsel is gekomen. De Zon is nu een witte dwergster, het centrum van een prachtige, groen- en paarsgekleurde nevel. Wie weet zorgt dit proces er nog eens voor dat er een tweede Aarde.
Waar het overlevende deel van de mensheid is? Niemand die het interesseert van de beschaving. Zij hebben tenminste een lange tijd het zonnestelsel kunnen beheersen, samen met nog twee andere planetaire stelsels. Zij zagen wel in dat ze op tijd een ander onderkomen moesten gaan zoeken. Die hebben ze nu gevonden, ergens in het balkspiraalstelsel M81. Daar woont hun bevolking verspreid over vijf verschillende planeten rond een ster die lijkt op de inmiddels ontplofte Zon.
Terug naar de realiteit. Het bovenstaande verhaal is één van de ontelbare scenario’s die in de toekomst plaats kunnen gaan vinden. Zal ik er nog eentje voor je verzinnen en opschrijven? Of nog meer? Nee, dat is vast je antwoord. Maar het bovenstaande verhaal kan je best aan het denken hebben gezet. Zijn wij als mensen eigenlijk wel zo goed bezig en wat is onze toekomst?
In de media zul je ongetwijfeld de laatste tijd veel berichten zien opduiken over de klimaatverandering op onze planeet Aarde. ‘Door wat geld te geven aan milieuorganisaties kunnen we onze wereld redden’, ‘We moeten minder gaan bellen door de klimaatsverandering’ en ga zo maar door. Natuurlijk zit er overal wel een kern van waarheid in, maar moeten we ons daadwerkelijk zo druk gaan maken? Moeten we echt andere planeten gaan koloniseren omdat de boel hier op Aarde dreigt te escaleren?
Naar mijn mening is de media ons bang aan het maken. Wel met keiharde feiten, maar zo erg is het allemaal niet naar mijn mening. Natuurlijk moeten we zuiniger gaan leven en moet de industrie minder voor het milieu schadelijke stoffen uitstootten, maar we moeten ons niet gaan overhaasten en we moeten zeker niet in paniek gaan raken. Denk er ook aan dat de Zon de laatste honderden jaren steeds actiever is geworden en dat onze ster ook aan het zogenoemde ‘broeikaseffect’ heeft meegeholpen. Maar om nou naar andere planeten te gaan koloniseren vind ik te ver gaan, misschien is dat pas over een lange tijd (en daar bedoel ik dan tien- tot honderdduizenden jaren mee). Laten we eerst maar eens de zaken hier op onze planeet op orde gaan stellen. Hopelijk heeft de bovenstaande tekst je aan het denken gezet over de toekomst van de mens. Op een rustige manier kunnen we namelijk veel beter de problemen oplossen dan op de manier waar de media ons er elke week weer mee confronteert.
