De grootste ring van de planeet Saturnus bestaat uit dicht opeengepakte klonters van deeltjes met daartussen bijna lege gaten. Die klonters zijn bovendien netjes geordend en botsen constant, terwijl hun totale massa veel hoger is dan verwacht. Dit heeft de ruimtesonde Cassini ontdekt.
Tijdens zijn missie rondom de ringenplaneet bestudeerde de ruimtesonde de helderheid van een ster toen de ringen ervoor passeerden. Wetenschappers konden op die manier de hoeveelheid ringmateriaal nagaan tussen de ster en de ruimtesonde.
“Op de plek waar onderzoekers een dikke wolk van deeltjes hadden verwacht, ontdekte de Cassini dat de deeltjes van de B-ring aaneenklonteren en dat er veel lege plekken zijn”, aldus Larry Exposito van de Universiteit van Colorado die met de ultraviolette spectrograaf op de Cassini werkte.
Het aaneenklonteren van de deeltjes wordt veroorzaakt door de aantrekkingskracht van die deeltjes. Wanneer de deeltjes verder van de planeet verwijderd zijn, zouden zij tot een maan samenklonteren. Maar doordat ze zich zo vlakbij Saturnus bevinden, werken hun onderscheiden snelheiden die kracht tegen. Als de klonters een diameter van dertig tot vijftig meter bereiken, vallen ze weer uiteen en botsen. De deeltjes vormen nieuwe klonters terwijl oude verdwijnen.
De niet-uniforme verdeling van de deeltjes zorgt ervoor dat hun totale massa minstens twee keer hoger is dan verwacht.
Bron: New Scientist