Bodemmonsters van onze planeet en monsters van meteorieten van de asteroïde Vesta en planeet Mars, die jaren geleden op de aarde zijn neergestort, tonen aan dat de kern van de aarde op een andere manier is ontstaan dan de hemellichamen Vesta en Mars. Deze twee objecten hebben beide net zoals onze planeet een metaalkern, maar bevatten niet zoveel zware siliciumisotopen als het inwendige van onze planeet. Dit betekent dat de kern van de aarde dus niet alleen uit ijzer bestaat, wat eerder wel werd verondersteld.
Wetenschappers denken dat er als het ware een soort ‘schifting’ in het silicium heeft plaatsgevonden een lange tijd geleden, ten gevolge van het oplossen van een deel in de metaalkern van de aarde. Deze veronderstelling komt over met een theorie uit 1952 die stelt dat de kern van onze planeet niet alleen maar uit ijzer bestaat. Een deel van het inwendige van onze planeet bestaat namelijk ook uit lichtere elementen, zo blijkt.
De menging van dit silicium en het ijzer kan alleen hebben plaatsgevonden als de de kern van de aarde is ontstaan onder een veel hogere temperatuur en druk als bij het ontstaan van de kern van de Rode Planeet Mars.
Wetenschappers hebben ook ontdekt dat dezelfde hoeveelheden siliciumisotopen ook op onze natuurlijke satelliet, de maan, voorkomen, wat betekent dat de materie van onze naaste buur en de aarde in een vroeg stadium met elkaar vermengd is. Deze veronderstelling werpt weer andere vragen op, waarvan we de antwoorden ongetwijfeld in de toekomst te horen zullen krijgen.
