Cassini maakte op 10 September op een afstand van 1640 km boven het oppervlak van Iapetus (ook wel Japetus) een reeks fascinerende foto’s. Hoewel Cassini al in 2004 deze natuurlijke maan in beeld had, was het nu 100x dichterbij en dat leverde enkele mooie plaatjes op. Iapetus bezit enkele bijzonderheden zoals een donkere (zwarte) kant en een lichte kant en op de evenaar ligt een plateau van, 20 kilometer breed, 1300 kilometer lang en 13 kilometer hoog. Voor deze opmerkelijke eigenschappen zijn verschillende verklaringen gedeponeerd maar geen daarvan is tot nu toe bewezen. Bij het voorbij scheren van deze maan door Cassini is dit plateau en ook de overgang van donker naar licht uitvoerig gefotografeerd.
Dat een kant van Iapetus veel donkerder was dan de andere, werd al in de zeventiende eeuw aangenomen door Giovanni Cassini omdat deze opmerkte dat Iapetus slechts aan een kant van Saturnus te zien was.
De nieuwe foto’s van het plateau laten zien dat het bergachtig is, met pieken tot 20 kilometer hoog. Het hele plateau (richel) beslaat meer als de halve omtrek van Iapetus. Om het mysterie rond Iapetus kompleet te maken bestaat er ook nog een donker en lichte kant van de maan. De ene kant is wit als sneeuw en de andere zo zwart als teer. Bij de overgang van de twee kun je op de nieuwe foto’s duidelijk zien waar ze in elkaar overgaan. Op de donkere kant kun je duidelijk witte plekken van ijs zien. Op de witte kant zijn er donkere plekken te zien. Deze donkere plekken vormen een laagje van waarschijnlijk maar enkele meters diep. Op inslag kraters op de donkere plekken is namelijk duidelijk het onderliggende witte materiaal te zien. Waar dit donkere materiaal uit bestaat is nog onduidelijk, het zou vulkanisch kunnen zijn, of het is materiaal van dat van een andere maan hier is beland.
