Er zijn gangbare theorieën die stellen dat een botsing tussen de Aarde en de planeet Theia enkele miljard jaar geleden onze maan voortbracht. Nu wordt deze hypothese aangevuld met het idee dat er meerdere satellieten zijn ontstaan tijdens deze botsing. Deze manen zouden gedurende tientallen miljoenen jaren in de lucht gebleven zijn.
Indien een object in de ruimte wordt ingesloten in een Lagrangepunt tussen twee massa’s (hier zijn deze twee massa’s de Aarde en de Maan), zullen deze objecten als het ware vast geraken waardoor het voor dit object onmogelijk wordt om weg te geraken. Bij de inslag van Theia op de Aarde moet er zoveel materiaal de ruimte in gezonden zijn, dat de kans reëel is dat zo’n object vast zou geraakt zijn in een Lagrange punt.
Na circa 100 miljoen jaar zou het object ofwel wegdrijven, ofwel inslaan op de Maan of de Aarde. Dit komt omdat de andere planeten in ons zonnestelsel een invloed hebben op de baan van de Aarde. Dit destabiliseert de objecten die zich bevinden in een Lagrangepunt.
Nu moeten we ons geen grote illusies beginnen maken over de omvang van deze objecten. Zo zullen deze hypothetische manen nooit even groot aan de hemel verschenen hebben als onze huidige maan doet. Deze objecten zouden een diameter van enkele tientallen kilometers gehad hebben. Aan de hemel kunnen we deze objecten op gebied van helderheid vergelijken met Jupiter of Venus.