Wanneer je voor altijd in je huis zit opgesloten zul je er nooit achter komen hoe het er uit zou zien van de buitenkant. Dat is ook het geval met de Melkweg. Onze planeet bevindt zich erin en het is niet echt duidelijk hoe deze er van een afstand uit ziet. Er zijn dan wel andere voorbeelden van spiraalstelsels die we van boven kunnen zien, maar dat is hetzelfde als het bekijken van een ander huis vanuit je raam. Echter heeft men toch een beter beeld gekregen van ons stelsel dankzij de telescoop Spitzer.
Een dankzij de ruimtetelescoop tot stand gekomen gedetailleerde kaart van ons melkwegstelsel heeft uitgewezen dat ons sterrenstelsel niet vier, maar twee spiraalarmen in zijn bezit heeft. In infrarood licht kan men namelijk een kijkje nemen achter het stof en gas dat ervoor zorgt dat het grootste deel van de Melkweg onzichtbaar is vanaf de aarde. Ongeveer vijftig jaar geleden werden de eerste kaarten van ons stelsel ontwikkeld met behulp van observaties die uitgevoerd werden met radiotelescopen. Men bestudeerde verschillende gaswolken en kwam tot de conclusie dat er vier armen bestonden: Sagittarius, Perseus, Norma en Scutum-Centaurus. Ons zonnestelsel bevindt zich precies tussen de eerste twee spiraalarmen in.
De afgelopen tijd heeft de Spitzer Space Telescope meer dan achthonderdduizend opnamen gemaakt van in totaal meer dan honderd miljoen sterren. Met software werden de objecten geteld en bepaalde men hun dichtheid. Astronomen ontdekten een vermindering in de dichtheid van de sterren in de buurt van de arm Scutum-Centaurus, maar niet richting Sagittarius en Norma. Het was niet mogelijk om de vierde arm in beeld te brengen. Dit betekent dat het melkwegstelsel in het bezit is van slechts twee spiraalarmen; een vaak voorkomende situatie bij stelsels die in het bezit zijn van een langerekte kern.