Op een heldere avond, als de maan zichtbaar is aan de hemel, zijn er donkerdere gebieden te zien op het oppervlak van onze naaste buur. Dit zijn in feite miljarden jaren oude kraters die ook wel zeeën worden genoemd. In tegenstelling tot deze naam doet vermoeden is het maanoppervlak echter kurkdroog. Of toch niet? Uit onderzoek naar bodemmonsters die meegenomen zijn door astronauten van het maanoppervlak blijkt namelijk dat er wel degelijk water is te vinden op onze enige natuurlijke satelliet.
Het water werd gevonden in vulkanische glaskorrels, welke het gestolde overblijfsel zijn van de vroegere binnenkant van de maan. Eerder veronderstelde men dat onze naaste buur kurkdroog was door de manier waarop deze 4,5 miljard jaar geleden ontstond. Waarschijnlijk is een object ter grootte van planeet Mars toen ingeslagen op de aarde, waardoor er gesmolten brokstukken de ruimte in werden geslingerd en de maan gevormd werd. Wetenschappers dachten daarom dat het water toendertijd verdampte en verdween in de ruimte. Men is daarom ook verbaasd door de resultaten van het onderzoek. “Ik dacht dat de kans klein was dat we water zouden vinden,” zei Alberto Saal, een geochemicus van de Brown-universiteit. “In de afgelopen veertig jaar is namelijk al druk gezocht naar water, maar keer op keer werd er niets gevonden.”
De bodemmonsters werden in de jaren zeventig genomen tijdens de vijftiende en zeventiende Apollo-missie. De glaskorrels blijken voor slechts 0,005 procent uit water te bestaan. Dat is niet veel in vergelijking met de hoeveelheid water in de mantel van de aarde. Dat percentage bedraagt namelijk 0,05 tot 0,1 procent. Toen het aardoppervlak zo’n drie miljard jaar geleden bedekt werd door lava – dat ruim zevenduizend graden Celsius warm was – verdween het overgrote deel van het hierin aanwezige water, waardoor er slechts een kleine hoeveelheid over is gebleven. Dat is waarschijnlijk ook op onze naaste buur gebeurd. Gedacht wordt dat de mantel van de maan zelf voor zo’n 0,03 tot 0,07 procent bestaat uit water.