Met de huidige technieken zijn we nog niet in staat om planeten buiten ons zonnestelsel te ontdekken die dezelfde omvang als de aarde hebben. Enkele wetenschappers willen daarom hun aandacht gaan richten op werelden die een stuk minder aardachtig zijn. Bevroren ‘superaardes’, welke in een groot deel van de planetenstelsels voor zouden komen, kunnen volgens hen bewoonbaar zijn voor een bepaald soort levensvormen. Verondersteld wordt dat dergelijke objecten rond één op de drie sterren draaien.
In samenwerking met Eric Gaidos van de Universiteit van Hawaï en Sara Seager van het Massachusetts Institute of Technology heeft Scott Gaudi van de Universiteit van Ohio een computermodel opgesteld waaruit moest blijken of superaardes een vloeibare oceaan kunnen bevatten die bewoond zou kunnen worden door leven en of deze planeten te detecteren zijn vanaf het aardoppervlak. Deze week presenteerde hij de resultaten op een bijeenkomst in San Francisco en het blijkt zeker niet uitgesloten te zijn dat er bewoonbare superaardes bestaan. “Indien een dergelijke planeet een niet al te hoge leeftijd, genoeg massa of een atmosfeer heeft die dik genoeg is, kan deze een oceaan van vloeibaar water onder het oppervlak hebben,” verklaarde Gaudi. Essentieel is dat de ijsplaneet de warmte die vrijkomt bij haar geboorte vast weet te houden, om zo het bevriezen van ondergronds water te beletten.
Anders dan de naam doet vermoeden zijn er meer verschillen dan overeenkomsten tussen superaardes en onze eigen planeet. Waarschijnlijk zijn de meesten van hen niet in het bezit van een vast oppervlak, maar van een ondergrond die hoofdzakelijk bestaat uit ijs. Men denkt dat deze ijzige oppervlakte op vloeibaar water drijft, net als naar alle waarschijnlijkheid het geval is op de manen Enceladus en Europa.
Een ander verschil is dat superaardes sneller te detecteren zijn dan aardachtige planeten, omdat de afstand tussen hen de moederster een stuk groter is en dergelijke objecten massiever zijn dan de aarde. Volgens Gaudi is het een niet al te moeilijke taak om een superaarde in beeld te brengen als men gebruik maakt van de zogeheten microlenstechniek. Hierbij wordt gezocht naar zwaartekrachtlenzen, die ontstaan wanneer een planeet precies tussen de aarde en een achtergrondster in staat.
Ik denk dat op ijskoude superaardes grotten zijn met water waar misschien dieren leven die de weg ruiken met hun neus. 😛
eerlijk gezegd wel een beetje vergezocht, positief bedoeld.