Is de ruimte een projectie van de rand van het waarneembare universum? Dat lijkt een ongewone vraag, ware het niet dat wetenschappers serieus rekening houden met dit idee. Een detector in Duitsland die onderzoek doet naar zwaartekrachtgolven heeft namelijk wellicht iets ontdekt dat meer van belang is dan een kromming in de ruimtetijd. Het ruis dat gedetecteerd is tijdens het experiment met de zogeheten GEO600 kan volgens een deeltjesfysicus van het in de Verenigde Staten gelegen onderzoekscentrum Fermilab de kwantumstructuur van de ruimtetijd zelf zijn en dat zou betekenen dat het nabije deel van het universum in feite een holografische projectie is van wat er 13,7 miljard jaar, toen de oerknal plaatsvond, zich afspeelde.
Het is lang niet zeker dat het ruis daadwerkelijk een projectie is van het verleden, maar volgens wetenschappers bestaat de kans dat we op het punt staan één van de grootste ontdekkingen die de mensheid tot op de dag van vandaag heeft gedaan te doen. Onderzoekers die zich bezighouden met de resultaten die met de GEO600, een zeshonderd meter lange detector in de Duitse stad Hanover, konden geen wijs houden met de detectie van het ruis en schakelden een expert in de kwantumwereld in. Craig Hogan van het Fermilab denkt dat het instrument wellicht de limiet van diens precisie heeft bereikt. De kwanta van ruimtetijd zou hiervoor verantwoordelijk kunnen zijn. Maar wat heeft dit nou precies te maken met hologrammen?
Om te kunnen bevestigen dat de ruimtetijd verpakt is in kwanta zullen wetenschappers moeten gaan werken met de Planck-schaal, wat overeenkomt met een afstand van 10-35 meter. Detectoren die ontwikkeld zijn voor het opsporen van zwaartekrachtgolven zijn in staat om zeer kleine afstandschommelingen te detecteren, maar ze kunnen niet ingezet worden om onderzoek te doen op Planck-schaal. Dit zou echter wel mogelijk zijn als de theorie, die luidt dat het universum dat we zien een holografische projectie is, klopt. Deze theorie is gebaseerd op andere ideeën over het heelal, waaronder de zogeheten ‘zwarte gat paradox’. Wanneer iets in een zwart gat valt en de ‘event horizon’ passeert, is het mogelijk om aan de hand van de kwantuminformatie die uit deze grens op te maken valt meer te weten te komen over het binnenste van het gat. Als dit klopt, wordt het volgens wetenschappers steeds waarschijnlijker dat de informatie in ons eigen universum ook verkregen wordt uit de ‘horizon’ van het heelal, dat in dit geval de rand van het voor ons waarneembare universum zou zijn.
Indien dit idee juist is zal de verkregen informatie op Planck-schaal verkregen kunnen worden en zal de projectie, wij en de ruimtetijd, een driedimensionaal beeld zijn van de rand van het heelal. Volgens Hogan kan de GEO600 de kwanta van ruimtetijd ontdekt hebben als de projectie van de ‘horizon’ van het universum voorkomt groter is de Planck-schaal, mogelijk tot zo’n 10-16 meter. Hij denkt dat wetenschappers met behulp van de detectors die op dit moment in gebruik zijn kunnen uitwijzen of de ideeën kloppen. Het is in ieder geval moeilijk om te begrijpen wat de bevindingen inhouden en fysici zullen de verkregen gegevens uitgebreid moeten analyseren voordat men kan bepalen of alles wat wij mensen zien een gigantische holografische projectie is.
92 keer bekeken en geen enkele reactie tot nu toe. Nou ja, de mijne om te zeggen dat ik er geen fluit van begrijp. Kan iemand dit verhaal iets verduidelijken zodat een geinteresseerde leek, zoals ik, het kan bevatten?
Tja, ik vond het vertalen en samenvatten van het artikel ook moeilijk en ik moet eerlijk zeggen dat ik het zelf ook niet voor honderd procent begrijp. Het is echter een interessante ontdekking en ik weet zeker dat we er nog meer van zullen horen.
Wat betreft het astronieuws is het helaas komkommertijd, dus iets anders valt er niet echt te melden.
Wat ik ervan begrijp is dat als het ontdekte ruis de kwantumstructuur is van ruimte tijd dat het een projectie is van hoe het universum er in het begin uitzag.
kwantum is namelijk een ondeelbare hoeveelheid van een grootheid, als de grootheid in dit geval de tijd is kan je terug gaan naar het begin van de tijd en schijnbaar kan je daar een 3d projectie van maken.
Kan het mis hebben want ik ben ook maar een leek en de rest snap ik ook niet echt maar het stukje wat ik denk te snappen is erg interessant.
Ik hoop dat ik het ook een beetje begrijp:, net als een straaljager die harder dan het geluid vliegt: met je oren neem je deze op een andere plek waar dan waar ie daadwerklijk is. Dusook met licht: de sterren die we waarnemen staan allang niet meer daar waar we ze nu zien. Zoals we het verleden waarnemen met het gehoor bij de straaljager nemen we het verleden van de sterren met onze ogen waar.
tja eigenlijk logisch als je over afstanden praat van miljoenen en zelfs miljarden lichtjaren… om te verduidelijken; kijk eens dicht bij huis.. afstand zon-aarde… het licht dat de aarde nu raakt is 8 minuten geleden van de zon vertrokken.. als men een sterrenstelsel dat op 1 miljoen lichtjaar van ons verwijderd staat met de Hubbletelescoop fotografeerd..( http://apod.nasa.gov/apod/ap040309.html )het licht dat van daar van te zien is, is dus 1 miljoen jaar geleden vertrokken… (dus op de positie en met die vorm waar dat toen was en uitzag)
De wetenschappers denken, dat het heelal ongeveer 15 miljard jaar geleden is ontstaan, dus aanneembaar is dat het heelal dan een doorsnede heeft van 15 miljard lichtjaar..
Als dus nu de “big crunch” (het in één storten van het heelal) zou beginnen zouden we dat pas over een aantal miljard jaar kunnen waarnemen/ merken.. want voor nu is het nog steeds hoeverder je de ruimte inkijkt.. hoe verder je naar het verleden kijkt.. hoe meer er alles anders uit kan zien…
Owja… we hebben natuurlijk pech als die crunch al een paar miljard jaar geleden is gestart en we het dalik pas gaan waarnemen of merken 😉
ik hoop dat ik het een beetje helder heb kunnen maken?
Ik denk dat dit artikel niet zo zeer over de het waarneembare licht praat, maar de rand van onze dimensie. De GEO600 kan namelijk niet de zwaartekrachtgolven waarnemen op planck niveau (10 tot de macht -35 meter). Nu denkt die deeltjesfysicus dat er een projectie is van de rand van het heelal (dimensie?) op 10 tot de macht -16 meter. Dus zou je volgens de deeltjesfysicus niet verder kunnen inzoomen dan 10 tot de macht -16 meter.
ik denk dat er dit bedoeld word met het artikel. Ik heb het nu een paar keer gelezen, maar zoals het artikel al aangeeft: “Het is in ieder geval moeilijk om te begrijpen wat de bevindingen inhouden”
heb dat hier nu al 100 keer gelezen en denk dat ik het begrijp.
Vergelijk met een plat vlak waarop een holografische tekening staat. Die tekening lijkt 3D dus lijkt deze een volume te hebben. De voorstelling van deze holografische figuur lijkt dus ook een oppervlakte hebben die groter is dan het plat vlak waarop deze staat, dit is dus onmogelijk.
De ruis die men waarneemt verklaart men hier als de kwantumstruktuur van de ruimttijd zelve.
Ben blij dat ik niet de enige ben die het niet echt goed snapt. Dank voor deze steun. We zullen dus maar afwachten of de toekomst ons wat meer duidelijkheid zal brengen.
Tja, die hologram stel ik me maar even voor als een kamertje (kubus) waar je in zit ,en alle wanden, vloer en plafond zijn spiegels. Je kunt dan oneindig ver waarnemen (kijken zal ik maar niet zeggen) maar in werkelijkheid is er alleen het kamertje zelf. De spiegelbeelden zijn dan niet letterlijke spiegelbeelden maar gewoon de projectie van het verleden zoals al eerder hierboven geschreven.
Verder rijkt mijn wetenschappelijk niveau niet verder dan een 8 voor mijn eindexamen natuurkunde op VWO niveau dus is voor mij ook veel in het artikel abracadabra. Ik neem aan ,wanneer men spreekt over zwaartekrachtgolven , dat zo’n GEO600 ding in staat is massa te detecteren. Als dit niet zo is dan hoor ik dat graag. Dus ook onzichtbare massa als zwarte gaten enzo die dus niet meer zichtbaar zijn? En aangezien de GEO niets meer waarneemt is er dus werkelijk niets meer “achter de spiegels”? Verder vraag ik mij dan af, mocht de GEO600 inderdaad massa detecteren, of zo’n waartekrachtgolf bijvoorbeeld sneller of langzamer is dan het licht? En krimpt het heelal dan dus in ipv uitdijen?
Sorry, heb het artikel nog eens gelezen en het is dus precies andersom. We dijen uit ipv inkrimpen en we zien nu wat er miljarden jaren geleden is gebeurd.
Ik heb de link naar het oorspronkelijke artikel eens gevolgd en dat doorgelezen. En nu is het me eigenlijk vrijwel helemaal duidelijk.
Heel erg in het kort: Stel je neemt een ballon. Op de buitenkant beeld je iets af, met pixels.
Als nu de binnenkant van die ballon een 3D-“afbeelding” van het 2D-oppervlak, en je houdt evenveel pixels, dan zijn die pixels veel groter (immers de inhoud is veel groter dan het oppervlak).
De metingen die in het artikel beschreven zijn vinden een “ruis” die qua grootte overeenkomt met de voorspelde grootte van de “pixels” van het heelal (Planck), als ze inderdaad afgebeeld zouden zijn. (De echte “pixels” zijn veel te klein om te kunnen detecteren).
Degene die de voorspelling gedaan had is gaan zoeken of er iemand was die nauwkeurig genoege metingen kon doen om zijn voorspelde getallen te kunnen meten, en klopte toen aan bij die GEO600 mensen die precies bleken te meten wat hij voorspeld had en er niet uitkwamen hoe ze van de ruis af moesten komen.
Is de aarde dan toch plat?
Ik heb “even” het oorspronkelijke artikel gelezen. Daar staat uiteraard veel meer in dan wat FvdH heeft vertaald.
Nu kan ik normaal gesproken vrij goed overweg met dit soort theorieën, maar zelfs ik moest het verhaal meerdere keren lezen om te snappen wat men nu bedoelt.
Pavre en Daphne lijken op de juiste weg te zitten, maar niet helemaal. Het gaat niet zo zeer om de afstanden maar om de informatie die besloten ligt in het gehele tijd-ruimte continuüm. Deze informatie zoals wij die waarnemen is niet juist, en beïnvloed daardoor datgene wat wij de “werkelijkheid” noemen. Wat Pavre zegt klopt, maar ik kan daar nog iets aan toevoegen:
Tussen ons en een ver punt liggen allerlei “obstakels” die op een bepaalde manier (o.a. absorptie door intergalactisch stof) een lichtstraal dusdanig veranderen zodat dat wat wij zien niet de “werkelijkheid” is.
Maar dat is toch niet wat men bedoelt met deze holografische projectie. Dat ligt anders.
Een normaal hologram bevat informatie in een 2D vlak, en via de juiste lichtstralen levert dat een 3D weergave. Nu heeft alles in het universum een afmeting groter dan de z.g.n. “Planck lengte” van 10^-35 Meter. Alles wat kleiner is noemt men kwanta en deze “oneindig” kleine deeltjes bevatten de informatie van het complete universum. Deze kwanta echter zijn net als een normaal hologram 2 dimensionale “entiteiten”, die dus aanwezig zouden zijn “op” de rand van het universum. Ze bevinden zich dus constant “aan het einde der tijd”. En net als een normaal hologram van b.v.b. een DVD projecteren ze hun informatie in 3D in de bol van het het heelal. De ruis die men ontdekte is dus niet het zelfde als de bekende 3°K achtergrondstraling (de “echo” van de Big Bang) maar de eerder de “plek” waar deze ruis “ophoudt”.
Zo zie ik het:
Direct na de big bang was er alleen maar kwanta (protonen e.d. bestonden nog niet) Tijdens het uitzetten (de inflatie periode) bevatte de kwanta deeltjes waarschijnlijk al reeds de informatie van het complete nog te geboren worden universum. Al uitdijend lieten deze kwanta “sporen” achter, en omdat het heelal steeds minder heet werd konden er steeds meer zaken zoals plasma, en later protonen en tenslotte atomen gevormd worden uit de kwanta informatie. Nu zit kennelijk deze zelfde kwanta structuur nog steeds op de uitdijende “rand” van het heelal waarbij de oorspronkelijk informatie nog steeds bestaat als een soort blauwdruk. In die zin kun je dus zeggen dat de rand van het heelal één grote holografische projector is, omdat de platte 2D “rand informatie” equivalent lijkt te zijn aan de 3D informatie in de bol van het heelal.
M.a.w. “vernietigen” van deze kwanta lijkt het zelfde effect te kunnen hebben als het omgooien van een film projector.
(Althans zo interpreteer ik dit hele verhaal)
Om het even “simpel” te zeggen:
Stel je loopt van a naar b over een maagdelijke sneeuw vlakte (het zelfde als het uitdijende universum) Elke voetstap is een sterrenstelsel of zo. Vervolgens neem je daar een foto van (van boven genomen). Dan is die foto de platte (kwanta) rand van het universum en de sneeuw vlakte de holografische 3D projectie. Beide bevatten de zelfde informatie, vernietig de foto, en je hebt geen “bewijs” meer dat dat landschap ooit bestond. (vernietig de kwanta, en je vernietigt de “projector” en de blauwdruk en dus de toekomst)
@Wok:
Is de aarde dan toch plat?
Natuurlijk niet. De Aarde is “gewoon” de 3D projectie van de kwanta projector aan de rand van het heelal.
Zo moeilijk is dat toch niet? 😉
Zoals ik het lees zijn het niet achtergebleven sporen, maar zijn de quanta (in mijn vorige post “pixels”) in 3D groter dan in 2D omdat er in 3D veel meer ruimte is. De informatie op de rand (van de ballon/het heelal) is identiek aan wat er in te zien is. Omdat je veel meer “inhoud” dan “rand” hebt zijn de geprojecteerde quanta veel groter dan de 10^-35. (Denk aan: Hoeveel 1 mm^2 blokjes kun je op de rand van een ballon tekenen, en hoeveel 1 mm^3 kun je erin stoppen? Veel meer, dus om ‘m helemaal te vullen met het gelijke aantal blokjes moet je er grotere blokjes indoen).
@Wok: Aarde plat: Mwah, hangt ervan af op welke dimensie(s) je de projectie loslaat. Misschien is de aarde wel een lijn en bestaat de tijd ook niet 🙂
Misschien nog wel een leuke toevoeging (maar lees het artikel door voor de precieze uitleg): Deze theorie is ontstaan door zwarte gaten. Die kunnen blijkbaar verdwijnen en daarbij blijft er niets over (?). Dat zou dan betekenen dat de informatie die in dat zwarte gat zat zou verdwijnen. Maar de theorie zegt dat informatie niet kan verdwijnen.
Hierdoor ontstond de theorie dat aan de “event horizon” van het zwarte gat – de plek waar dingen net waarneembaar beginnen te worden – er in 2D (want oppervlakte van een bol) dezelfde informatie beschikbaar moet zijn. En als die verdwijnt verdwijnt ‘ie ook niet echt, maar wordt als gravitatiegolven het heelal in gestuurd. Zodat uiteindelijk alle informatie blijft bestaan.
Maar goed, dan moet dus wel de oppervlakte van de “event-horizon-bol” alle info bevatten die in het zwarte gat zit.
Vervolgens kwam er iemand met het idee dat dit ook wel een voor het hele heelal zou kunnen gelden.
Bij het meten van de gravitatiegolven (die de grootte van kwanten zouden moeten hebben) bleek dat het niet lukte om nauwkeurig genoeg te meten, er werd alleen heel veel ruis gemeten. Dus ofwel de meetmethode bevat fouten (wat best zou kunnen), of de kwanten zoals we ze meten zijn veel groter dan ze zouden moeten zijn.
Dat laatste zou trouwens 3 gevolgen hebben:
– We kunnen de kwanten meten! 🙂
– Het meten van de gravitatiegolven lukt niet… 🙁
– Kwanten zijn veel te groot – hoe kan dat? Theorie is dus die projectie…
Gaat dit verhaal niet een beetje te ver? Als er een “holografische projectie” moet zijn, waar staan de projectoren dan? Kijk, omdat het heelal ontiegelijk groot is, en lichtsnelheid begrenst is zien we dingen zoals ze waren in het verleden. Maar dat wil niet zeggen dat ze er nu niet meer zijn. De zon zien we toch ook nog steeds en is 8 minuten later niet verdwenen. Ik denk dat de heren geleerden het een beetje te hoog in hun bol krijgen en dat (super)computers onvoorspelbaar gedrag gaan vertonen. Het wordt steeds gekker. Laatst ook al een artikel over een alternatieve Big Bang, dat snaren van donkere materie van verschillende universums met elkaar in botsing komen en daaruit Big Bangs ontstaan….het gaat mij allemaal een beetje te ver.
@Patrick:
De natuurkundigen die dit bericht naar buiten hebben gebracht zijn er zelf niet eens zeker van.
Het is allemaal speculatie, niets is bewezen, en er is geen enkele theorie die dit voorspelt.
Kortom: iedereen (ook de leek) mag er het zijne van denken. De ruis die ze ontdekt hebben betekent misschien helemaal niets, en heeft dus een totaal andere oorzaak.
Maar je hebt gelijk:
Soms komt men met theorieën of ideeën die erg ver gezocht zijn. Zo stond er laatst op Astroversum een idioot verhaal over wetenschappers die d.m.v. ik weet niet wat de opwarming van de Aarde wilden terugdraaien door met Moeder natuur te gaan rotzooien. Terwijl het mijn overtuigde mening is dat het helemaal nog niet bewezen is dat wij de oorzaak van “global warming” zijn.
Even :
Laatst werden er nieuwe diepzee soorten ontdekt bij Australië. In een verslag kwam ter sprake dat koraal aangetast zou worden door de CO2. Maar men ontdekte tevens op grote diepte koraal aan dat ook was aangetast (terwijl daar geen CO2 is). Dat zou dus kunnen betekenen dat het juist dus niet de CO2 is die koraal verziekt maar iets anders dat ook op plaatsen waar geen CO2 zit aanwezig is. Dit is dus een typisch voorbeeld van hoe men uiteindelijk op een totaal verkeerde weg kan zitten (in dit geval de effecten van global warming)
Heb het oorspronkelijke artikel nu ook bestudeerd. Erg interessant maar er staan wel veel mitsen en maren in. Maar stel dat Hogan gelijk krijgt als men die atom interferometer in bedrijf heeft……en stel dat we in een hologram leven of althans het als zodanig waarnemen. Krijgt Wok gelijk, alles plat. Voorlopig geniet ik dus maar van het 3-dimensionale bestaan. Zal Susskinds boek maar uitlezen met mijn sokken nog aan en in mijn 3D-stoel met een gevuld glas en een Pringletje (als je dat zo schrijft tenminste). Want een plat glas lijkt mij ook niets. Vraagje, gaan we na onze dood misschien terug naar de rand? Is er dus toch een hel?
Pavre zegt : De wetenschappers denken, dat het heelal ongeveer 15 miljard jaar geleden is ontstaan, dus aanneembaar is dat het heelal dan een doorsnede heeft van 15 miljard lichtjaar.
Het heelal heeft een veel grotere doorsnede, omdat het naar alle kanten uitdijdt heeft het een doorsnede van 30 miljard lichtjaar. Maar even over het artikel, als dat waar zou zijn, wat zal dat dan betekenen voor zo’n beetje alles waarvan we eerst dachten hoe of het was ? In ieder geval hebben we er weer een theorie bij.
het is als de 23cm ruis die radiotelescopen “horen”, maar van een andere aard, nl. quanta , ; die bewijzen ( door er te zijn/ hun aanwezigheid), dat ze de resten zijn van een gebeurtenis. De gebeurtenis zelf laat een echo na, de rimpels in een vijver na het gooien van een steen; de rimpelgrootte geven info over het voorwerp, en de gebeurtenis! Zo zie ik het het, en als de einstein telescoop in de running is zal hij dit bewijzen…..
Natuurlijk leven we niet in een hologram, we staan als het ware aan de rand v/d vijver waar de steen in is gegooid,
@Enceladus
Ik dacht dat het heelal een doorsnede had van ca. 85 miljard lichtjaar dit vanwege de inflatie.
Volgens de huidige theorieën en observaties zou het heelal een diameter hebben van 93 miljard lichtjaar.
De leeftijd zou ± 13,7 miljard jaar zijn. Zoals jan al zei: dit verschil komt door de (kosmische) inflatie periode waarbij het uitzetten dus sneller dan het licht plaats vond. En voor dat iemand zegt “niets kan sneller dan het licht”: dat geldt alleen voor iets dat massa heeft (dus materie, of losse protonen e.d.), en dat bestond op dat moment nog niet.
Wat men bedoelt met dit artikel is dat bepaalde zaken alleen te verklaren zijn vanuit het idee dat alles inclusief wijzelf een holografische projectie is.
Nou klinkt dit een beetje als science fiction maar de laatste decenia komen er nieuwe inzichten in onze natuurkunde en zoals alles aan ontwikkeling onderhevig is, is onze wetenschap en de daarop gebaseerde realiteit ook in ontwikkeling.
Voor wie wat meer wil weten over dit soort zaken is hier een link naar een stuk in begrijpelijk nederlands.
Misschien dat het je aan het denken zet.
http://www.wanttoknow.nl/hoofdartikelen/het-holografisch-universum-een-wetenschappelijke-basis-voor-wonderen/
Wanneer je een filmprojectie ziet als het 2 dimensionale resultaat
van een voorgaande 3d werkelijkheid
dan kan je stellen dat wij in ons universum een 3D resultaat / projectie zijn
van een 4D werkelijkheid,
die op haar beurt weer het resultaat kan zijn van een 5D event etc.
Het heelal is een quantumcomputer. Misschien is niets geheel waar. En zelfs dat niet.
@ De Jos: dus jij weet het beter? Leg eens uit dan…
Zag net “Beyond the Cosmos” van National Geographic, en zij leggen het uit als volgt: Stel, je gooit je portemonnee in een zwart gat, dan verdwijnt je portemonnee achter de “horizon” zeg maar. Maar, op het moment dat je portemonne daarachter verdwijnt wordt alle informatie daarvan zeg maar “opgeslagen” op het oppervlakte. Vanuit die informatie zou je dus theoretisch gezien je portemonnee kunnen reconstrueren.
Dit naar het groot uitgewerkt, zou dus kunnen zeggen dat alle informatie in het heelal een weerspiegeling is op een 2dimensionaal vlak.
2012 jonges 21 december, dan merken we de Big Crunsh..
Het heelal is een voorstelling van het brein, zoals met alles inclusief de voorstelling van de hersenen zelf, zeg maar a dream within a dream.
Ik heb de boeken van Ervin Laszlo gelezen over het Akashaveld (dat zal het hologram zijn op de bolgrens van het zichtbare univwersum). Laszlo gaat uit van de Kosmos als holografische projectie. Zeer opwindend dit idee dat al is geopperd door Susskind, een van de grondleggers van de snarentheorie. Ook de Nederlandse topfysicus Gerard ’t Hoodt heeft geschreven over holografische aspecten van zwarte gaten. Je kunt het je voorstellen als een bolvormige filmrol die van buitenaf beschenen wordt en binnen in de bol een 3D-beeld projecteert. Afhakelijk van de hoek waarmee je tegen die filmrol aankijkt, wordt er een ander beeld geprojecteerd. In twee dimensies wordt informatie over een 3D-structuur (tijd even buiten beschouwing gelaten) opgeslagen is het idee van een hologram. De wereld is dus illusoir, boeddhisten spreken van maya.
Roel noemt een goede uiotleg, beyond the Cosmos, heb ik ook gezien, heel beeldend uitgelegd! Heel boeiend dit!
Roel noemt een goede uitleg, Beyond the Cosmos, heb ik ook gezien, heel beeldend uitgelegd! Heel boeiend dit!