Over ruim vijf miljard jaar zal er een botsing plaatsvinden tussen onze Melkweg en het relatief nabij gelegen Andromedastelsel. Over wat de fusie van het tweetal uiteindelijk precies teweeg zal brengen valt alleen maar te gissen, maar mede dankzij de aanwezigheid van een sterrenstelsel dat zich op ruim vierhonderd miljoen lichtjaar in het sterrenbeeld Slangendrager (Ophiuchus) bevindt, kan men meer te weten komen over het lot dat het melkwegstelsel is bezegeld. Het object, dat NGC 6240 wordt genoemd en onder de loep is genomen door de ruimtetelescopen Hubble en Spitzer, bevat twee aparte kernen van fuserende stelsels, welke worden aangedreven door een zwart gat dat vele miljoenen keer zo massief is als de zon.
De afbeelding bestaat uit opnamen die gemaakt zijn in visueel licht en opnamen die licht tonen dat zich in het infrarode spectrum bevindt. Ondanks het feit dat de stelsels nog niet helemaal samen zijn gesmolten, stoot NGC 6240 al grote hoeveelheden infrarood licht uit, wat betekent dat er een uitbarsting van stervorming plaatsvindt. Infrarode straling is typisch voor sterrenstelsels die in een hevige strijd zijn verwikkeld; het gas en stof dat in beweging wordt gebracht door de botsing zorgt ervoor dat er nieuwe sterren worden gevormd, die ieder infrarood licht uitstralen. Hoewel deze objecten op de opnamen van de Hubble verscholen liggen achter ondoordringbare stofwolken, kon de Spitzer – die observaties in infrarood licht uitvoert – wél een glimp opvangen van de hitte die afkomstig is van de pasgeboren sterren.
“De opname is zo integrerend te noemen doordat het object uniek is,” zei Stephanie Bush van het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics, deelneemster aan het onderzoek naar NGC 6240. “De fusie van twee sterrenstelsels is een proces dat op astronomische tijdschaal zich relatief snel voltrekt en het is daarom bijzonder dat we de kans krijgen om een dergelijke botsing te bestuderen, zeker vanwege het feit dat er maar weinig van dit soort fusies plaatsvindt in het nabije universum.” Een ander fascinerend aspect is dat geen enkele fusie hetzelfde is. “Niet alleen zijn er weinig soortgelijke objecten in onze omgeving, maar ieder stelsel is ook uniek omdat het afkomstig is van andere voorouderlijke sterrenstelsels,” zei ze tot slot.
gelukkig bestaan we dan allang niet meer
Ja, een fusie zullen wij niet overleven, dat is duidelijk. Maar het leven zal verder gaan in het universum. Wij mensen zijn er ook maar tijdelijk op onze wereld. En voor ons zal er ook ander leven geweest zijn. Alhoewel er mensen zijn die denken dat wij uniek leven zijn, ja misschien een onderdeel er van.
Een fusie kunnen we overleven. Omdat onze zon in een gebied zit met een relatief lage sterdichtheid zodat daadwerkelijke botsingen met “vreemde” sterren niet vaststaat. Maar aangezien onze zon over 5 miljard jaar het rode reuze stadium binnen gaat en de kans dat de Aarde verzwolgen wordt veel groter is, maakt de mensheid die fusie inderdaad niet mee.
Dit snap ik niet helemaal je hoort altijd dat het het helal uitdijt maar nu komt er juist een sterrenstelsel naar ons toe?
Sjaak, het heelal dijt inderdaad uit maar onze melkweg ligt in de “lokale groep” en dat is een cluster waarbij (op astronomisch niveau) er veel sterrenstelsels dichtbij elkaar gelegen zijn die onderheven zijn aan elkaars zwaartekracht.
Het heelal is niet homogeen van samenstelling. Er bestaan dus gebieden waar een grotere concentratie is van sterrenstelsels. Ons stelsel en het Andromeda stelsel behoren tot een groep die bekent staat als de “local group”
Deze “cluster” bestaat uit meer dan 40 stelsels met een diameter van ± 10 miljoen l.j. waarvan het onze en Andromeda het centrum vormen. Deze groep volgt gezamenlijk zijn weg in het uitdijende heelal, maar binnen de groep heerst genoeg sterke zwaartekracht om de groep zelf dusdanig te veranderen dat sommige stelsels juist naar elkaar toe gaan. Dit gebeurt in meerdere clusters, zoals in de Virgo cluster. Naarmate het heelal dus uitdijt, worden deze clusters zelf steeds compacter. De Big Bang theorie in combinatie met het feit dat het uitdijen ook nog steeds sneller lijkt te gaan voorspelt een heelal dat uiteindelijk zal bestaan uit enorme lege plekken met “hier en daar” super compacte concentraties van stelsels, en op het laatst hyper zware zwarte gaten. (Grote sterrenstelsels bevatten die immers nu al)
Jonathan: je was me net voor (jou bericht stond er nog niet toen ik begon met intypen)
Maar ik ga er meestal wat dieper op in dus dat duurt wat langer…..
Ja, ik was eerst van plan om nog erbij te typen dat jij meer informatie zou kunnen geven wanneer je online was, maar ik heb het uiteindelijk maar niet gedaan 🙂
Op Aarde maken we deze botsing inderdaad niet meer mee, daarvoor is het hier dan veel te ondraaglijk geworden. De Aarde zal dan 1 grote lavazee zijn. Het kan zijn dat de mensheid verkast is naar de manen van Jupiter of naar Titan van Saturnus. Over 5 miljard jaar zullen de temperaturen daar stukken prettiger zijn. Maar ook dit zal tijdelijk zijn aangezien de zon niet voor altijd een rode reus zal blijven. Niet al te lang daarna zal de zon Novae gaan, een grote gasschil aftstoten en imploderen tot een witte dwerg. Dan veranderen alle planeten in ijsklompen. Met andere woorden, tegen die tijd moeten we een gigantisch ruimteschip klaar hebben om ons zonnestelsel te verlaten en op zoek te gaan naar andere jonge zonnen met geschikte planeten. Het schip waarmee we dan gekomen zijn zal dan in een baan om de planeet blijven en beschikbaar blijven mochten we de planeet weer hals over kop moeten verlaten. Sommige andere sterren zijn veel actiever dan onze zon, of hebben veel meer astroiden.
Ik denk zeker dat de mens allang op een andere planeet zit.
Tegen die tijd is de mensheid al lang uitgestorven.
Er hoeft maar één grote komeet of asteroïde in te slaan en weg zijn we.
@Patrick: wordt de aarde niet gewoon opgeslokt?
Tim, laat dat nu net hetgene zijn waarvoor we steeds meer en meer satellieten de ruimte inschieten (: => alle (of toch zoveel mogelijk) asteroïden en planeten hun baan berekenen om dit gevaar te voorkomen.
Ik denk dat de mens in staat is asteroïden te overleven.
Wat nou ruimteschip? We zetten gewoon een paar straalmotoren onder de aarde en gaan zo met het hele ding een andere ster opzoeken. Of we halen ergens anders een leuke nieuwe ster vandaan… (5 miljard jaar! Kijk alleen eens 100 jaar terug…)
Anyway, 5 miljard jaar is ver weg – als je weet dat we 60 miljoen jaar geleden nog ratten enzo waren… 5 miljard jaar vooruit kijken is een beetje ver. MENSEN zijn we dan zeker al niet meer. Waarschijnlijk eerder een soort ronddrijvende puddingen (want we bewegen niet meer, dus geen botten/spieren meer nodig). Liefst wel kleine puddingen, want anders is de planeet zo vol.
Of ben ik nou heel erg aan het bazelen? 🙂
@Sulfor:
Als onze zon een rode reus wordt, wordt zijn diameter vermoedelijk 100 tot 150 maal groter. De radius is nu 0,7 miljoen km. Dus kan deze uiteindelijk zo’n 105 miljoen km worden. Nu staat de zon op dit moment 150 miljoen km hier vandaan. Dus komt het oppervlak van de zon ±105 miljoen km dichterbij; of te wel op 45 miljoen. De Aarde zal dan net als Mercurius bloedheet worden. Maar lang voor die tijd is alles al uitgestorven. De zonnewind zal onze atmosfeer weggeblazen hebben. Er zijn echter theorieën die stellen dat de Aarde door deze zelfde zonnewind in een andere baan terecht komt met nieuwe omstandigheden.
Of de aarde wel of niet door de zon wordt opgeslokt zal afhankelijk zijn of de aarde wel of niet in een wijdere baan komt ( ten gevolgde van het afnemen van de massa van de zon ). Verder is het afhankelijk van hoe ver de buitenste atmosfeer van de zon zich zal gaan strekken. Als dit ver genoeg is zal de aarde gaan afremmen en dus neer spiralen richting zon. Wat er ook gebeurd, het zal hier bloedheet worden, dus hier blijven is geen optie.
@Patrick:
Even een kleine correctie: als onze zon het rode reuzen stadium bereikt, neemt zijn massa juist toe en niet af.
Kijk maar naar de positie die de zon nu inneemt in het Hertzsprung-Russell diagram:
http://www.daviddarling.info/encyclopedia/H/HRdiag.html
nu staat hij op lichtsterkte 1 en spectraalklasse G2. Als rode reus komt hij in het gebied terecht waar nu b.v.b Aldebaran staat. Dus lichtsterkte 100 en spectraalklasse K-M. Volgens de massa-lichtsterkte relatie zal zijn massa iets toenemen omdat er zwaardere elementen worden geproduceerd in de kern van een rode reus. Maar als gevolg van de toegenomen zonnewind zal hij deze massa sneller verliezen als de zon nu. Als we naar de gegevens kijken van Aldebaran:
http://www.daviddarling.info/encyclopedia/A/Aldebaran.html
dan denk ik dat het een veilige uitspraak is door te stellen dat onze zon op Aldebaran gaat lijken. Dus wordt de zon vermoedelijk ±25 maal groter en zijn massa ±2,5 maal. Maar omdat de atmosfeer van een rode reus veel verder uitstrekt en daardoor de grens van het “oppervlak” nogal vaag is, zal de Aarde ongetwijfeld in de atmosfeer terecht komen, zijn eigen atmosfeer verliezen en de oceanen zullen verdampen. Ik geloof niet in het scenario dat de Aarde in een andere baan zal worden gebracht (niet verder en niet dichterbij). Althans niet op een manier zodat we voor het te laat is in een nieuwe leefbare zone komen. De veranderingen van de zon zijn daar veel te abrupt voor (astronomisch gesproken). Enerzijds heb je de uitgaande zonnewind, en anderzijds de grotere aantrekkingskracht als gevolg van de massa toename.
2032 is het al over voor de aarde…