De Europese Zuidelijke Sterrenwacht heeft een nieuwe en adembenemende opname van de hemel rondom de zogeheten Arendnevel vrijgegeven, die een stellaire broedplaats toont waar jonge clusters van sterren verrijzen uit monsterlijke pilaren van stof en gas. Het stervormingsgebied bevindt zich op ruim 7000 lichtjaar van onze planeet in de richting van het sterrenbeeld Slang (Serpens). Het felle licht en de krachtige winden die teweeg worden gebracht bij vorming van massieve sterren zorgen voor een kleurrijk schouwspel dat in stand wordt gehouden door het ontstaan van nieuwe sterren.
Het stercluster NGC 6611, dat bestaat uit relatief warme sterren en de kern vormt van het object, werd ongeveer 250 jaar geleden voor het eerst gezien door de uit Zwitserland afkomstige sterrenkundige Jean Phillipe Loys de Chéseaux. Ongeveer twintig jaar later werd de nevel ‘herontdekt’ door de Franse komeetjager Charles Messier, die het als nummer zestien opnam in zijn bekende catalogus en direct opmerkte dat de sterren die hij zag omgeven werden door een zwakke gloed – de nevel. Nu, enkele eeuwen later, heeft men met behulp van een 2,2-meter telescoop op La Silla in Chili het object, dat zich aan de hemel uitstrekt over een gebied dat even groot is als de Volle maan, in volle glorie vast kunnen leggen.
De Arendnevel verkreeg in 1995 een iconische status toen diens pilaren in beeld werden gebracht door de ruimtetelescoop Hubble. In de pilaren is de dichtheid van het gas groot genoeg om ervoor te zorgen dat het onder diens eigen gewicht ineenstort, waardoor het proces waarbij jonge sterren geboren worden van start kan gaan. Vanwege het feit dat de massieve sterren in NGC 6611 de enkele lichtjaren lange zuilen bombarderen met intens ultraviolet licht veranderen de pilaren over een lange tijdspanne gezien voortdurend van vorm.
lijkt wel of daar iemand staat “in het midden”
Indrukwekkend, de grootsheid van het heelal !! Wat een mooie foto.
Ge-wel-dig!
Fantastische opname. Alleen zie ik de ‘Arend’ niet.
Frank: De pilaren van de ‘Arend’ staan iets onder het midden en ongeveer 45 graden gedraaid. De Hubble versie toont het detail veel groter en met andere inkleuring. In het ‘echt’ (optisch) zijn die typische ‘Hubble-kleuren’ niet op deze manier zichtbaar.
Frank:
Misschien dat je het hier wel ziet: http://www.phys.unsw.edu.au/~mgb/aat018.gif
Als je recht omhoog gaat iets rechts van de lijn van de ‘y’ van ‘Observatory’ dan zie je iets over de helft zijn ‘snavel’. Links daarvan de kop dus, en de uitwaaierende delen links en rechts zijn natuurlijk de ‘vleugels’ en daaronder de ‘staart’.