De ruimtesonde LCROSS van de ruimtevaartorganisatie NASA heeft de afgelopen week een grote hoeveelheid brandstof verloren door een foutmelding die ervoor zorgde dat het vaartuig herhaaldelijk diens stuwraketten inschakelde in een poging zich te kunnen oriënteren. De satelliet vertrok op 18 juni jongstleden richting onze naaste buur en moet op 9 oktober aanstaande inslaan op het maanoppervlak, een doel dat overigens niet in gevaar komt door de fout. Er wordt gehoopt dat bij de impact materiaal vrij zal komen van één van de altijd in schaduw gehulde kraters op de zuidpool van de maan, welke mogelijk water kan bevatten dat in de toekomst van pas kan komen wanneer mensen verblijven op onze natuurlijke satelliet.
Op het moment dat men contact maakte met de maansonde, nadat het een in een positie gemanoeuvreerd was waarin het resterende water op de bovenste trap van de raket die het vaartuig lanceerde kon verdampen, kwam men er achter dat de sonde in een tijdsbestek van twintig uur waarin er geen radiocontact mogelijk was 140 kilogram brandstof (hydrazine) verloren was gegaan. De tank van het vaartuig bevatte oorspronkelijk 306 kilogram hydrazine; nu nog slechts vijftig kilogram. Door een fout in de lijnen waarmee de maansonde gegevens verzendt maakte het niet meer gebruik van gyroscopen om een juiste oriëntatie te behouden, maar van de positie van de sterren. Omdat deze manier minder nauwkeurig is, raakte de LCROSS van slag en activeerde het de stuwraketten om zich te oriënteren.
Ondanks het verlies van de brandstof ligt de maansonde nog steeds op koers om zijn missie te voltooien. De grote hoeveelheid hydrazine bevond zich alleen aan boord voor in het geval dat er iets mis zou gaan. De maansonde heeft, zoals het er op dit moment naar uit ziet, zelfs nog tien tot twintig kilogram aan brandstof over wanneer het te pletter slaat. Hierdoor kan het eventueel nog waarnemingen verrichten aan de aarde. Mochten er opnieuw problemen optreden en de sonde alle brandstof verspillen, dan kan het alsnog inslaan. Het zal dan echter niet in de krater terecht komen die men voor ogen heeft. Ongeveer een maand voor de inslag zal de naam van de desbetreffende krater bekend gemaakt worden.
Is er geen andere manier om er achter te komen of er water in de krater aanwezig is?
Wat een vreemd en “eng” project is dit zeg…..