Het zonnestelsel beweegt op dit moment door een interstellaire wolk die volgens fysici niet zou moeten bestaan. Met behulp van gegevens die verzameld zijn door de ruimtevaartuigen Voyager, welke in de buitenste regionen van ons zonnestelsel rondzwerven, heeft een team van onderzoekers het mysterie nu op weten te lossen. Een krachtig magnetisch veld dat ons planetenstelsel omgeeft blijkt de interstellaire wolk bijeen te houden en er dus voor te zorgen dat deze in stand gehouden blijft. De vondst heeft gevolgen voor de toekomst, waarin het zonnestelsel andere, soortgelijke wolken in onze Melkweg op haar pad tegen zal komen.
De wolk in kwestie wordt door astronomen ook wel de Lokale Interstellaire Wolk genoemd. Het gebied strekt zich uit over een afstand van circa dertig lichtjaar en bevat een mengsel van waterstof- en heliumatomen, onder een temperatuur van zo’n 6000 graden Celsius. Ongeveer tien miljoen jaar geleden kwam een cluster van supernovae tot ontploffing en vanaf dat moment wordt de wolk omgeven door een gigantische ‘bubbel’ van heet gas. Diens geobserveerde temperatuur en dichtheid geven niet genoeg weerstand om te voorkomen dat de druk van het gas de wolk vernietigt, maar nu is gebleken dat de sterkte van vier tot vijf microgauss van diens magnetisch veld daar een remedie tegen vormt.
De twee Voyager-sondes reizen al ruim dertig jaar door ons zonnestelsel. Het tweetal begeeft zich op dit moment voorbij de baan van ijsdwerg Pluto en staat om op het punt om de interstellaire ruimte te betreden. De ruimtevaartuigen bevinden zich nog niet in de wolk in kwestie, maar naderen deze wel. De wolk bevindt zich net buiten ons planetenstelsel en staat onder invloed van het magnetisch veld van de zon, welke een doorsnede heeft van ruim tien miljard kilometer. De heliosfeer, zoals dit veld heet, dient als een schild dat het binnenste deel van het zonnestelsel beschermt tegen kosmische straling en interstellaire wolken. De Voyagers bevinden zich in de buitenste laag van deze bubbel, de heliopauze, waar de zonnewind afgeremd worden door de druk van interstellair gas.
Is deze wolk dan alleen zichtbaar onder het infrarode spectrum?
Dus ons zonnestelsel vliegt er doorheen, maar niet door de kern? Is de kern 6000 graden?
De temperatuur van de wolk doet vermoeden dat deze ook zichtbaar licht uitstraalt. De dichtheid is echter heel laag. In elke 10 kubieke cm bevindt zich 1 atoom. (ongeveer 1/5 deel van de gemiddelde dichtheid van de Melkweg.) De straling is dus extreem zwak. Dat is ook de reden dat het magnetisch veld (de heliosfeer) en de zonnewind voldoende zijn om ons tegen de gevolgen te beschermen. (Ons stelsel duwt de wolk dus opzij) De positie van ons in de wolk is niet goed bekent. We schatten dat ongeveer 44.000 tot 150.000 jaar geleden de zon de wolk binnen vloog en dat wij deze weer verlaten over 10.000 tot 20.000 jaar.
Bedankt voor de uitleg, bladerunner.
dit is de fotonengordel waar in veel boeken over gesproken wordt….
Alleen jammer dat die boeken weer 2012, onzinnige ‘feiten’ zoals de mogelijkheid van die gordel om de tijd te ‘comprimeren’ of astrologie er bij moeten halen. De fotonengordel of ‘photon belt’ is een onderwerp dat in de grenswetenschap (Niburu e.d.) thuishoort en het bestaan is niet bewezen. Er is wel een wolk, maar géén FOTONEN gordel. (bron: Wikipedia http://en.wikipedia.org/wiki/Photon_belt )