De heldere ster Epsilon Aurigae mag een apart geval genoemd worden. In de afgelopen eeuwen heeft de mens het object met het blote oog aan de nachthemel kunnen zien verdwijnen en langzaam weer terug kunnen zien verschijnen. Hoewel men weet dat het licht van de ster eens in de 27 jaar geblokkeerd wordt door een object dat het vergezelt, is de de aard van het tweetal altijd onbekend gebleven. Dankzij nieuwe observaties van de ruimtetelescoop Spitzer en gearchiveerde gegevens lijken onderzoekers het raadsel omtrent de objecten nu echter opgelost te hebben.
Tot op de dag van vandaag waren er twee mogelijke verklaringen voor de ‘verdwijning’ van de ster. De eerste theorie hield in dat de heldere ster in feite een enorme supergigant waarvan het licht van tijd tot tijd geblokkeerd wordt door twee hechte sterren die zich in een draaiende, stoffige schijf bevinden. De tweede verklaring luidde dat Epsilon Aurigae een stervende ster is die een grote hoeveelheid massa heeft verloren en omringd wordt door slechts één ster. Uit de gegevens die men heeft weten te verzamelen blijkt dat de laatstgenoemde verklaring de meest aannemelijke van de twee is.
Met behulp van de ruimtetelescoop Spitzer wisten onderzoekers te bepalen dat de diameter van de schijf ongeveer acht keer zo groot is als de afstand tussen de aarde en de zon. Dit gegeven bracht het team in staat om een model te creëren waarmee alle kenmerken van het systeem bepaald zouden kunnen worden. Door te veronderstellen dat de ster in kwestie een mindere massieve ster is die het einde van diens leven heeft bereikt en vanaf onze planeet gezien eens in de zoveel tijd bedekt wordt door één enkele ster, welke deel uitmaakt van een schijfvormig geheel, vielen alle puzzelstukjes op hun plaats.
Ik heb alle opname’s van de afgelopen 10 jaar nog eens bekeken en de mooiste opgeslagen in mijn nieuwe computer en ik zet regelmatig een andere opname als achtergrond op mijn computer . NASA bedankt voor deze prachtige opname’s.