Studenten zijn tijdens het bestuderen van enkele opnamen die tot stand zijn gekomen dankzij de camera aan boord van de in een baan rond de maan draaiende Lunar Reconnaissance Orbiter gestuit op twee natuurlijke bruggen op de kant van de maan die vanaf onze planeet niet zichtbaar is. De grootste brug is naar schatting twintig meter lang en zeven meter breed en is daarmee ongeveer twee keer zo groot als diens kleinere buur.
Anders dan natuurlijke bruggen op onze planeet, welke in de meeste gevallen gevormd worden door erosie van wind en water, is het tweetal waarschijnlijk ontstaan bij een inslag in één van de afgelopen miljarden jaren. De impact deed een deel van het oppervlak smelten en had het ontstaan van een 77 kilometer breed bekken tot gevolg, ook wel bekend als de King-krater.
Een deel van de gesmolten rots sloeg over de rand van de krater en vormde een meer van vloeibaar gesteente op slechts zeventien kilometer van het noordwestelijke deel van de kraterrand. Op het meer vormde zich een korst, waarna het overgrote deel van het vloeibaar gesteente wegstroomde naar lager gelegen gebieden, hetgeen de korst deed instorten. In het midden van de krater bleef echter een deel ervan achter, zo is zichtbaar op de bovenstaande afbeelding.