Bubbelend zeewater onder een korst van ijs zou een verklaring voor een raadsel rond de bekende geisers van Saturnus’ maan Enceladus kunnen vormen.. Een nieuw model dat opgesteld is aan de hand van gegevens die verzameld zijn door de ruimtesonde Cassini wekt de suggestie dat het water, gas, stof en de warmte in de fonteinen die uitgestoten worden door de maan afkomstig zijn van zeewater dat van de oceaan tot het oppervlak van het ijs en terug circuleert.
De pluimen van ijs die afkomstig zijn uit het inwendige van Enceladus maken de maan één de van de beste kandidaten voor leven in het zonnestelsel. Er heeft echter lange tijd enige twijfel bestaan over of de aanwezigheid van diens zuidelijke fonteinen duidt op het bestaan van een vloeibare oceaan onder het oppervlak van de maan.
De discussie ging daarbij vooral om zout; terwijl Cassini in de buitenste ring van Saturnus op natrium stuitte, dat waarschijnlijk door Enceladus is uitgestoten, wezen observaties van telescopen op het aardoppervlak uit dat dit element niet in de pluimen te vinden was. Een team van onderzoekers denkt hier nu een verklaring voor te hebben. Een oceaan van licht bubbelend zeewater zou de oorzaak zijn van het missende zout.
Bubbelend zeewater is minder dicht dan ijs, waardoor het eerder in barsten in de ijskorst van de maan omhoog komt. Op het oppervlak resulteert dit in een zoute spray die in de ring terechtkomt, maar niet in de waterdamp van de pluimen. In tegenstelling tot normaal het geval is, komt het natrium in vaste deeltjes voor.