Volgens fysici zou een warp-drive, een concept uit de bekende Star Trek-franchise waarmee men sneller dan het licht kan reizen, niet zo onrealistisch zijn als eerder werd gedacht. De realisatie van een eerste concept voor de warp-drive, in 1994 gepubliceerd door de Mexicaanse wiskundige Miguel Alcubierre, werd tot voorheen niet voor mogelijk gehouden, omdat een dergelijke aandrijving een enorme hoeveelheid energie zou vereisen. Daar lijkt nu echter verandering in te zijn gekomen.
Een warp-drive zou volgens Alcubierre bestaan uit een voetbalvormig ruimtevaartuig dat bevestigd is aan een grote ring die het omcirkelt. Deze ring, gemaakt van exotische materie zoals metamaterialen, creëert een gebied van samengetrokken en geëxpandeerde ruimte aan respectievelijk de voorkant en achterkant van het ruimteschip door de ruimtetijd ‘krom te trekken’. Het vaartuig zelf bevindt zich op dat moment in een bubbel van vlakke ruimtetijd die niet wordt beïnvloed.
Op deze manier zou men met een effectieve snelheid die ongeveer tien keer hoger is als de snelheid van het licht kunnen reizen. Men stuitte hierbij echter op één probleem: berekeningen lieten zien dat een warp-drive een minimale hoeveelheid energie nodig zou hebben die ongeveer gelijk is aan de massa van planeet Jupiter.
Op een symposium dat in het teken stond van interstellaire ruimtevluchten liet Harold White, onderzoeker aan NASA’s Johnson Space Center, afgelopen vrijdag echter zien wat er zou gebeuren als de vorm van de ring die het vaartuig omcirkelt niet plat was, maar meer de vorm van een donut had. In dat geval zou de warp-drive aangedreven kunnen door een massa met de grootte van bijvoorbeeld de in 1977 gelanceerde ruimtesonde Voyager 1. De benodigde energie zelfs nog verder zou kunnen worden teruggebracht wanneer de intensiteit van de ruimtekromming verspreid kan worden over een bepaalde tijdsperiode.
White en zijn collega’s zijn inmiddels begonnen met het experimenteren met een mini-versie van de warp-drive in hun laboratorium. Daar worden met een laser-interferometer zeer kleine krommingen in de ruimtetijd gecreëerd. Hij noemde het project een “bescheiden experiment” in vergelijking met wat nodig zou zijn voor een echte warp-drive, maar zei dat het een veelbelovende eerste stap is.
Afbeelding: Harold White
Ik heb altijd veel waardering voor extreem innovatieve ideeen. Hoewel ze vaak ook stranden…
De warpdrive kan ook gerealiseerd worden door de ruimte eerst samen te trekken in een hogere dimensie van de zintuiglijke waarneming en vervolgens binnenste buiten te keren.